Esej filmowy o alienacji i byciu pomiędzy, w ciągłym ruchu, w podróży, stanie ciągłego przemieszczenia i dystansu jako domu. Narratorka (Kathi Hofer) towarzyszy reżyserce w jej podróży przez Europę i własną pamięć, spoglądając przez okna pociągów i pokłady statków. Lato i zima. Wiedeń – Wrocław – Warszawa. Fascynacja Morzem Bałtyckim. Kłajpeda – Kilonia. Antwerpia (ale tylko w myślach). Bristol. Miejsca odległe – niekoniecznie geograficznie. Narratorka przekracza granice i miesza języki – przechodząc z angielskiego na niemiecki lub z niemieckiego na polski czasami w obrębie jednego zdania. Akompaniuje jej wytrwała ścieżka dźwiękowa holenderskiego muzyka Machinfabrieka, która z jednej strony pogłębia poczucie izolacji, ale z drugiej – kołysze i oswaja.