Autobiograficzna i niemalże terapeutyczna historia o złożonych relacjach córki z ojcem, naznaczonych przez chorobę psychiczną tytułowego Papy. Sięgając po rodzinne archiwa, ale także rozmowy z członkami i członkiniami rodziny oraz techniki animacji, reżyserka stara się opowiedzieć o problemach związanych z dorastaniem w trudnych warunkach i związanym z tym rozchwianym poczuciem własnej wartości. A przede wszystkim chce – poprzez szczerą filmową opowieść – uwolnić się od wpływów przeszłości, uzyskać emocjonalną niezależność i zbudować siebie na nowo. Być może to jedyny sposób, by odnaleźć się w dorosłym życiu po doświadczaniu dorastania w domu, w którym nie rozmawiało się o problemach. Jest w tym filmie dużo tęsknoty, smutku, ale przede wszystkim miłości. (Michał Matuszewski)