Drugi, po „Nie sądzić” (2017), film wyrosły ze współpracy reżyserki Pawliny Carlucci Sforzy i antropolożki-współscenarzystki Magdaleny Lubańskiej, która przez lata prowadziła badania terenowe w okolicach lasu Dębrzyn na Podkarpaciu. Film dotyka pamięci o mordach, jakie miały miejsce w tych okolicach tuż po II wojnie światowej i których ofiarą padały osoby wracające z obozów i robót przymusowych w rodzinne strony. Wyrzucone z pociągu lub napadnięte po drodze, ograbione i na koniec zabite, powiększały one liczbę zaginionych w czasie wojny. O tym, co się dzieje w lesie, wiedzieli mieszkańcy i mieszkanki pobliskich miejscowości. Po ponad siedemdziesięciu latach decydują się przerwać zmowę milczenia, lęku i wstydu i opowiedzieć o tym, co widzieli_ały i o czym słyszeli_ały. Sadzając swoich osiemdziesięcio, dziewięćdziesięcioletnich bohaterów i bohaterki na aksamitnie czarnym tle, Carluccia Sforza wstrząsająco łączy konwencję „gadających głów” z czułym filmowym portretem. (Klara Cykorz)